شعری زیبا از کرامت غریبی

یه عمره کوله بارِ غم به کولُم

غریوی کُشتمه دی،حونه چولُم

به هر جا ری کُنُم کس نیده مندیر

دِلِ حونه به کولُم رَهدی از ویر

چِته ای دل دَمونی نیگِری لیز

چه کِردی وَستیه مِن چنگِ پوییز

تو سیچه ایقَدَر بَختِت سیاهه

هَنی تی ره نِشَستی تا بیاهه؟

گِمونُم لیوه وابیدی دلِ مو

به جز غم کی نشینه دی کِلِ مو؟

خوتَم دی وا مو نیسازی دل ای دل

به غیرِ غم چه زِت بُردُم مو حاصل؟

بشین آروم دلِ اِشکسته‌ی مو

چه اِیخوی دی ز جونِ خسته‌ی مو

َبَسه هر چی که غم کِردی به بارُم

بَسه هر چی گِره وَندی به کارُم

تو خو دونی که زونی سیم نَمَنده

اِخوی هر کی رَسه هی بِم بِخَنده

بیو تَی یَک نشینیم اِیزَنیم زار

تو خونی گاگِریو،مَم بیت و یار یار

شاعر : کرامت غریبی